Piechota XW na podstawie ikonografii źródłowej cz. 1 (nowe!)
Piechota XW na podstawie ikonografii źródłowej cz. 2
Piechota XW wg przepisu z dnia 2-go marca 1807

Listy Napoleona i Józefiny

"Codziennie wyglądam z niecierpliwością gońca, przez którego doniesiesz mi o sobie; ty wiesz, jak mi są drogie takie wiadomości. Ja nie istnieję oddalony bez ciebie; szczęście życia jest tylko obok mej lubej Józefiny. Myśl o mnie! Pisuj do mnie często, bardzo często; to jedyny środek na rozłączenie: jest ono okrutne, lecz mam nadzieję, że będzie tylko chwilowe."*

O odejściu Andrzeja dowiedziałem się w piątek i nadal nie mogę uwierzyć, że nie ma Go z nami. Z trudem przychodzi mi mówienie o Nim w czasie przeszłym.
Andrzej był znakomitym znawcą epoki napoleońskiej i nieocenionym popularyzatorem jej dziejów. Nie ulega wątpliwości, że istnienie tak licznego grona pasjonatów badających empirową przeszłość, rozczytujących się w pracach o niej traktujących, czy działających w ramach grup rekonstrukcyjnych, to w ogromnej mierze zasługa jego aktywności i umiejętności przekazywania swej pasji słuchaczom i czytelnikom.
Poznaliśmy się na studiach w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Uczęszczaliśmy na różne seminaria, Andrzej - prof. Andrzeja Zahorskiego, ja - prof. Jerzego Skowronka. Dziś bardziej niż dawniej dostrzegam, że osobowość i warsztat naszych mistrzów określiły różne podejście, Andrzeja i moje, do badań nad epoką. I także dlatego zawdzięczam Andrzejowi wiele. Nasze liczne, z dzisiejszej perspektywy - zbyt rzadkie, spotkania w Warszawie, Toruniu, na konferencjach i kwerendach w różnych miastach na napoleońskim szlaku zawsze były okazją do żywych dyskusji, czasem sporów o epokę, ale też wielu wspólnych ustaleń na jej temat. Dawały też możliwość rozmów na temat naszych odkryć źródłowych. Andrzej nie chował ich na własny użytek. Często przekazywał mi informacje na interesujące mnie tematy wyszperane przy okazji prowadzonych przez niego kwerend. Wiele mówi to o jego podejściu do zawodu historyka i relacjach z kolegami. Nasze rozmowy odbywały się też, co zapamiętam na zawsze, w atmosferze dalekiej od źle rozumianej naukowej powagi, bowiem Andrzej, o czym wielu z nas może zaświadczyć, był duszą towarzystwa i człowiekiem o ogromnym poczuciu humoru.
Był pełen optymizmu i potrafił przelewać go na innych. Był też pełen woli pokonywania przeszkód. Nie tak dawno odbyliśmy rozmowę, pewnie dość typową dla pięćdziesięciolatków, którzy z zaskoczeniem odkrywają, że nie są już tak młodzi, a w rzeczywistości - po prostu nie są młodzi, których irytują rozmaite dolegliwości ograniczające ich aktywność. Podsumował ją stwierdzeniem, że, mimo wszystko, trzeba się trzymać, bowiem: "czeka nas jeszcze kilkanaście lat bojów odwrotowych i lepiej zakończyć je jak marszałek Ney, niż generał Partouneaux". W przypadku Andrzeja, droga ta trwała znacznie krócej, niż można było przewidzieć, zbyt krótko; ale sądzę, że zakończyła się tak, jakby tego chciał.
Andrzeju, jako osoba wierząca, jestem przekonany, że nic się nie kończy ostatecznie. Jednocześnie czuję, że zostaje po Tobie puste miejsce. Nie ze względu na kilka tematów, których nie zdążyłeś opracować do końca - kiedyś zrobi to ktoś inny, z mniejszym lub podobnym talentem. Będzie nam brak osoby tak pełnej energii, dzielącej swój czas na kilka na raz projektów i snującej dziesiątki planów, zarażającej innych swym życiowym entuzjazmem. Brak dobrego przyjaciela i uroczego, życzliwego człowieka.

Była to podobno największa ostatnio rekonstrukcja napoleońska we Francji. Z okazji dwóchsetlecia bitwy pod Montmirail, na tych samych polach wsi Brie-en-Marche, na których Napoleon gromił korpus rosyjski Sackena, zebrało się około 1200 rekonstruktorów z kilku krajów Europy. Wydarzenie to uwieńczyło obchody rocznicowe kampanii francuskiej 1814 r.

Montmirail, obok Champaubert, Chateau-Thierry, Vauchamps i Reims należy do serii błyskotliwych zwycięstw Bonapartego, które nie powstrzymały jednak upadku ani Jego, ani Cesarstwa. Jak pisze Marian Kukiel, wojska napoleońskie, które w dużej części złożone były z dopiero co wcielonych do armii młodzieńców (owi "Marie Ludwiki") "bijąc się na ziemi własnej i w jej obronie, godnie biorą dziedzictwo po starych sankiulotach z pod Lodi i Arcole. Te dzieci i ten lud, te pułki chłopięce i te bataliony źle zbrojnej, niewyćwiczonej gwardyi narodowej zdolne są z Bonapartem na czele ocalić Francyę". Jednakże wnet okazało się, że nawet "najgenialniejsze manewry nie dadzą już przewagi liczebnej w boju". Bitwa pod Montmirail należała do tego okresu kampanii 1814 r. kiedy Napoleon korzystając z "nieostrożnej krewkości Bluchera i z kunktatorstwa Schwarzenberga" (Kukiel) uderzał na rozdzielone korpusy nieprzyjaciela. Najpierw 10 lutego pobił pod Champaubert centrum armii prusko-rosyjskiej... [więcej]

W salach Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego odbyła się 11 kwietnia 2014 r. konferencja zatytułowana "Bilans rządów Napoleona w dwusetną rocznicę abdykacji". Jej organizator - Studenckie Koło Historyków UW przygotowało inspirujące spotkanie ze współczesną polską napoleonistyką. Było to wynikiem obecności wybitnych badaczy epoki napoleońskiej - profesorów: Jarosława Czubatego, Dariusza Nawrota i Michała Baczkowskiego.
Konferencję rozpoczął p. Michel Marbot, potomek sławnego kawalerzysty i pamiętnikarza - barona Jeana Baptiste Antoine'a Marbota. - To wielki zaszczyt dla Francuza móc otworzyć w Warszawie takie sympozjum - powiedział i zaapelował o polskie wydanie publikacji swego przodka. Następnie głos zabrał przewodniczący Rady Programowej Ośrodka Studiów Epoki Napoleońskiej w Pułtusku - dr Krzysztof Ostrowski, który powiedział, że konferencja jest "szansą na kontynuację zainteresowania epoką napoleońską, które jest nam teraz potrzebne bardziej niż kiedykolwiek wcześniej". Opowiedział o sporach dynastycznych potomków Bonapartego i przedstawił zebranym różne formy organizacji współczesnego "świata napoleońskiego" - od Souvenir Napoleonien poprzez Foundation Napoleon aż po OSEN, Stowarzyszenie Miast Napoleońskich i... nasz wortal. [więcej]